نورسنجی به عکاسان کمک می کند تا با تلاش کمتر، کنترل بیشتری بر روی نوردهی، خصوصا در شرایط نوری معمول داشته باشند.
دوربین های عکاسی دیجیتال از طریق نورسنج الکترونیکی تعبیه شده در آنها ، مقدار نور ورودی به دوربین و در نتیجه روشنایی صحنه را اندازه گیری می کنند. در عموم دوربین های دیجیتال خصوصا در انواع DSLR ، در داخل منظره یاب (Viewfinder) و نیز بر روی مونیتور دوربین، نمایشگر مدرجی قرار گرفته است که اندازه نور سنجیده شده (کم، زیاد یا مناسب) بر روی آن نمایش داده می شود.
نمونه نمایشگر مدرج نورسنجی در دوربین های DSLR
قبل از بررسی نحوه نورسنجی در دوربین های عکاسی، ابتدا انواع روش های اصلی نورسنجی را بطور مختصر بررسی می نماییم.
انواع نورسنجی
بطور کلی نورسنجی به دو روش انجام می شود، نورسنجی مستقیم یا سنجش نور رخدادی (Incident Light) و نورسنجی غیر مستقیم یا سنجش نور بازتابی (Reflected Light).
نورسنجی مستقیم بوسیله ابزارهای نورسنج (Light meter) الکترونیکی که بطور جداگانه استفاده می شوند انجام می پذیرد.
چند نمونه نورسنج دستی (Light Meter)
در روش نورسنجی مستقیم با قرار دادن نورسنج در محل صحنه عکاسی، مقدار نور صحنه و سوژه مورد نظر بطور مستقیم اندازه گیری می شود و معمولا نورسنج، سرعت شاتر و اندازه روزنه دیافراگم را برای یک نوردهی مناسب تعیین می کند.
اما نورسنجی غیرمستقیم یا بازتابی، عموما توسط نورسنج هایی که در داخل دوربین ها تعبیه شده است انجام می پذیرد. در این روش، نوری که از صحنه به داخل دوربین بازتاب می یابد، توسط نورسنج دوربین که ابزاری حساس به نور است، اندازه گیری می شود. به عبارت دیگر مقدار نور دریافت شده در داخل دوربین که می تواند برای ثبت عکس، مورد استفاده قرار گیرد توسط نورسنج داخلی دوربین بررسی و اندازه گیری می شود.
نورسنج تشخیص نمی دهد که شما قصد دارید از یک سوژه روشن یا تاریک عکاسی کنید، بلکه فقط به شما تنظیمات نوردهی مناسب را برای رسیدن به یک تصویر با تونالیته متوسط (Mid-tone یعنی روشنایی میانه سفید تا سیاه) ، پیشنهاد می دهد.
مقایسه نحوه انجام نورسنجی مستقیم با غیرمستقیم (بازتابی)
تفاوت عملکرد در نورسنجی مستقیم نسبت به غیرمستقیم
نورسنج موجود در دوربین، مقدار نوری که از سوژه بازتاب می شود و به داخل دوربین وارد می شود را اندازه گیری کرده و بهترین نوردهی را تعیین می کند.
اگر در شرایط نوری ثابت، مقدار نور باز تاب شده از همه اجسام و سوژه های مختلف یکسان بود، مسلما دقت نورسنجی دوربین به حداکثر می رسید، ولی در دنیای واقعی، جنس سوژه های مختلف متفاوت است و بنابراین نحوه بازتاب نور از سطح آنها فرق می کند.
به همین دلیل برای افزایش دقت و صحت عملکرد نورسنج داخلی دوربین ها، برای آنها استانداردهایی تعریف شده است. بطوریکه نورسنج دوربین بر اساس میزان روشنایی نور بازتاب شده از سطح یک جسم به رنگ خاکستری میانه (18%) تنظیم شده است. به این صورت که اگر دوربین را در مقابل یک سوژه قرار دهید که بازتابش نور آن نسبت به بازتاب نور از سطح جسمی به رنگ خاکستری میانه، تاریک تر یا روشن تر باشد، نورسنج دوربین، نور ورودی را کمتر یا بیشتر تخمین می زند و بر اساس آن تنظیمات نوردهی را پیشنهاد می دهد.
این موضوع می تواند گاهی به خطای نوردهی منجر گردد، مثل مواقعی که روشنایی سوژه با قسمت های دیگر کادر تصویر متفاوت است.
توضیح اینکه میزان روشنایی (Luminance) اجسام به رنگ آنها ارتباط ندارد و برای توصیف آن از تونالیته استفاده می شود. به این معنی که روشنایی اجسام مختلف می تواند در محدوده ای از تون های تاریک (سیاه) تا تون های روشن (سفید) را شامل شود. تون های خاکستری در میانه این محدوده قرار می گیرند.
به همین دلیل تون خاکستری میانه که در نقطه میانه این محدوده است به عنوان استاندارد در سیستم های نورسنجی بکار می رود. به خاکستری میانه، خاکستری 18% نیز می گویند زیرا 18% نوری که به آن برخورد می کند را بازتاب می نماید.
خاکستری میانه (18%) در وسط محدوده تون های سیاه تا سفید قرار گرفته است.
بر خلاف نورسنجی غیر مستقیم (بازتابی)، در روش نورسنجی مستقیم (Incident)، یک نورسنج دستی (Hand-held) در محل سوژه و در فاصله بین منبع نور و سوژه قرار گرفته و مستقیما نوری که از منبع نور به سوژه برخورد می کند را اندازه می گیرد و وابسته به نور بازتاب شده از سطح سوژه نمی باشد. به همین علت دقت نورسنجی در روش مستقیم بسیار بیشتر از روش غیرمستقیم است. معمولا عکاسان استودیویی برای افزایش دقت در نورسنجی و کنترل بیشتر بر روی روشنایی سوژه، از نورسنج های دستی و روش نورسنجی مستقیم استفاده می کنند.
حالت های نورسنجی در دوربین
صحنه ای که در مقابل دوربین است و مورد نورسنجی قرار می گیرد، بر اساس نوع عناصر موجود در آن، وضعیت نور و سایر شرایط، متفاوت می باشد. نورسنج دوربین، برآیند بازتاب نورهایی که از بخش های مختلف صحنه وارد دوربین می شوند را اندازه گیری می کند.
این موضوع ممکن است گاهی منجر به نوردهی نامناسب سوژه گردد، مثلا شرایطی را در نظر بگیرید که یک سوژه تاریک، سطح کوچکی از کادر تصویر و صحنه مورد نظر را که کاملا روشن است را اشغال کرده باشد. در این حالت وقتی نورسنج دوربین نور کل صحنه را می سنجد، شرایط نوردهی را بر اساس روشنایی کلی صحنه پیشنهاد می دهد و در این مثال خاص، سوژه به صورت تاریک و کم نور در عکس ثبت خواهد شد.
در تصویر سمت راست، نورسنج دوربین تنظیمات نوردهی را بر اساس کل کادر تصویر انجام داده است.
برای اینکه کنترل بیشتری در انجام نورسنجی ایجاد گردد، چندحالت (Modes) مختلف نورسنجی در دوربین پیش بینی شده است. البته در دوربین های مختلف با توجه به اینکه سیستم های نورسنجی متفاوتی وجود دارد، ممکن است حالت های نورسنجی آنها با یکدیگر تفاوت های اندکی داشته باشد.
حالت های نورسنجی تعریف شده برای دوربین، بر این اساس است که سطح کادری که توسط دوربین دیده می شود ( معادل با سطح منظره یاب) به چند منطقه مرکزی و کناری تقسیم شده است. نور هر منطقه اندازه گیری شده و نتایج دریافت شده از تمام مناطق در سیستم نورسنج دوربین تحلیل می گردد.
بر این اساس، حالت هایی برای دوربین تعریف شده است که نحوه تحلیل نورهای دریافتی و منطقه مورد ارزیابی در آنها متفاوت می باشد.
اصلی ترین حالت هایی که در اکثر دوربین ها تعبیه شده است شامل موارد زیر می باشد:
الف) نورسنجی ماتریسی (Matrix Metering) یا سنجشی (Evaluative)
ب) نورسنجی با اولویت مرکز (Center Weighted Metering)
ج) نورسنجی نقطه ای (Spot Metering)
د) نورسنجی جزئی یا بخشی (Partial Metering)
با انتخاب هر کدام ازاین حالت ها (Mode) می توانید روش نورسنجی دوربین را متناسب با صحنه و عکسی که قصد دارید ثبت کنید، انتخاب نمایید.
الف) نورسنجی ماتریسی (Matrix Metering) یا سنجشی (Evaluative)
در این حالت نورسنج تمام سطح کادر صحنه (که در منظره یاب دیده می شود) را در نظر می گیرد و آن را به چند بخش تقسیم می کند. دوربین، نور هر بخش را بطور جداگانه اندازه گیری می کند و آن را به صورت الکترونیکی تجزیه و تحلیل نموده و متوسط نور بخش های مختلف را محاسبه می نماید و بر اساس آن، تنظیمات پیشنهادی نورسنج برای نوردهی انجام می پذیرد. به همین دلیل این نوع نورسنجی به نام نورسنجی چند الگویی (Multi-pattern) یا چند بخشی (Multi-segment) نیز خوانده می شود.
در نورسنجی ماتریسی تحلیل اندازه گیری روشنایی در بخش های مختلف، بر اساس نقطه فوکوس و نواحی اطراف آن انجام می پذیرد بطوریکه در تحلیل داده ها و ارزش گذاری مناطق مختلف کادر تصویر، به مناطق نزدیک به نقطه فوکوس ارزش بیشتری می دهد. علاوه بر این در دوربین های جدیدتر از الگوهای تحلیلی پیچیده تری همچون در نظر گرفتن رنگ ها، فاصله یا نواحی پرنور، استفاده می شود تا نتایج دقیق تری از نورسنجی بدست آید.
نورسنجی ماتریسی به عنوان پیش فرض دوربین های عکاسی در نظر گرفته شده است و در صحنه هایی که در آنها تضاد نوری زیادی وجود ندارد به خوبی عمل می کند. در عکاسی انجام شده توسط عموم کاربران، این حالت بیشترین استفاده را دارد و معمولا به عنوان حالت پیش فرض در دوربین های عکاسی در نظر گرفته می شود.
در نورسنجی ماتریسی یا سنجشی (Evaluative) نورسنجی بر اساس ارزشگذاری بخش های مختلف کادر صحنه انجام می پذیرد.
ب) نورسنجی با اولویت مرکز (Center Weighted Metering)
نورسنج دوربین در این حالت کل سطح کادر را برای نورسنجی درنظر می گیرد با این تفاوت که مناطق مرکزی کادر تصویر را در اولویت قرار می دهد و با نقطه فوکوس کاری ندارد.
در این نورسنجی برای محاسبه متوسط نور صحنه، وزن بیشتری برای مناطق مرکزی در نظر گرفته می شود و مناطق دورتر از ناحیه مرکزی ارزش کمتری در محاسبه نهایی دارند بطوریکه عملا نواحی لبه ها و گوشه های کادر تاثیر چندانی در ارزیابی نهایی نورسنجی نخواهند داشت. این حالت کمک می کند که نوردهی تصویر کمتر تحت تاثیر مناطق روشن یا تاریک در پیشزمینه یا پسزمینه سوژه قرار گیرد.
بسیاری از عکاسان ترجیح می دهند نورسنجی با اولویت مرکز را به عنوان پیش فرض دوربین انتخاب کنند. در نورسنجی با اولویت مرکز علاوه بر اینکه تمامی سطح صحنه در محاسبه نورسنجی در نظر گرفته می شود، در این حالت نسبت به نورسنجی ماتریسی، نتایج اندازه گیری نور قابل پیش بینی تر است. این روش نورسنجی در مواردی که نوردهی سوژه اهمیت زیادی دارد و نوردهی باقی صحنه از اهمیت زیادی برخوردار نیست مناسب می باشد. در عکاسی پرتره خصوصا در محیط بیرون (Outdoor)، عکاسی در شرایط پر کنتراست و عکاسی از طبیعت بیجان از این نوع نورسنجی بیشتر استفاده می شود.
در نورسنجی با اولویت مرکز، مناطق مرکزی کادر تصویر در اولویت قرار می گیرند.
ج) نورسنجی نقطه ای (Spot Metering)
در نورسنجی نقطه ای بخش بسیار کوچکی از سطح کادر که در نقطه فوکوس واقع شده است (در حدود 1 تا 5 درصد از سطح کل کادر در منظره یاب) برای نورسنجی در نظر گرفته می شود و اندازه گیری نور فقط برای آن ناحیه انجام می پذیرد. البته اندازه این سطح کوچک در دوربین های مختلف مختصری فرق می کند.
این نوع نورسنجی، بیشترین دقت و کنترل بر نوردهی سوژه را برای عکاس فراهم می کند. استفاده از این حالت نورسنجی برای دقت در نوردهی سوژه های کوچک بکار می رود. مثلا در عکاسی از ماه یا عکاسی از یک سوژه کوچک که نسبت به باقی قسمت های کادر تصویر روشن تر یا تاریک تر است. مهارت در استفاده از این نوع نورسنجی به تمرین بیشتری نیاز دارد.
نکته مهم در استفاده از نورسنجی نقطه ای این است که مطمئن شوید نقطه ای از کادر تصویر را که دارای تون میانه است برای نورسنجی انتخاب کرده باشید تا نتیجه مناسبی بدست آورید.
گر چه با استفاده از حالت نورسنجی نقطه ای، می توان کنترل بیشتری بر روی اندازه گیری نور و نوردهی مورد نیاز سوژه ایجاد نمود ولی کار با این حالت ها کمی دشوارتر است زیرا منطقه کوچکی از کادر صحنه در نظر گرفته می شود و احتمال خطا افزایش می یابد.
از کاربردهای دیگر نورسنجی نقطه ای این است که اگر در صحنه عکاسی، منطقه ای وجود دارد که تونالیته آن به خاکستری میانه نزدیک است و شما قصد دارید تمرکز نورسنج را بر روی آن منطقه متمرکز نماید، از نورسنجی نقطه ای استفاده کنید.
هنگامی که شما از نحوه بازتاب نور از سطح سوژه مطمئن نیستید و یا اینکه قصد دارید از کارت خاکستری 18% (استاندارد) در صحنه عکاسی استفاده کنید، نورسنجی نقطه ای می تواند مفید باشد.
با این وجود نورسنجی نقطه ای به دلیل کوچکی سطحی که مورد نورسنجی قرار می گیرد، کاربرد کمی دارد.
د) نورسنجی جزئی یا بخشی (Partial Metering)
این حالت شبیه به نورسنجی نقطه ای است با این تفاوت که بخش بزرگتری از ناحیه مرکزی کادر (در حدود 10 تا 15 درصد منظره یاب) برای نورسنجی در نظر گرفته می شود. این حالت نورسنجی در برخی برندها مثل نیکون، بطور معمول استفاده نمی شود.
از کاربردهای نورسنجی جزئی، عکاسی پرتره با نور پشتی (Back-lit) است که کمک می کند نوردهی طوری انجام شود که چهره فرد در مقابل روشنایی زیاد پسزمینه، خیلی تاریک و کم نور (Under exposed) نشود.
نورسنجی جزئی و نقطه ای در مواقعی مناسب هستند که سوژه شما نسبتا کوچک است و در صحنه ای قرار دارد که به نورسنجی دقیق کل کادر نیازی ندارید.
می توان برای انجام نوردهی خلاقانه و تنظیم نور بخش های خاصی از صحنه از نورسنجی جزئی و نقطه ای استفاده کرد ، خصوصا در شرایطی که نور محیطی غیر معمول است.
مقایسه حالت های مختلف نورسنجی در دوربین های عکاسی
قفل نورسنجی خودکار (AE Lock)
وقتی که ناحیه فوکوس از ناحیه مورد نظر برای نورسنجی متفاوت می باشد و یا هنگامی که قصد دارید از چندین صحنه مختلف با یک نوردهی ثابت عکس بگیرید از عملکرد قفل نورسنجی خودکار (Auto Exposure Lock) استفاده می شود.
نحوه قفل نورسنجی خودکار در دوربین های مختلف کمی متفاوت است. در بیشتر دوربین های کانن و نیکون، برای قفل نورسنجی خودکار، دکمه ای بر روی بدنه وجود دارد.
نحوه عملکرد نورسنجی دوربین عموما به این شکل است که پس از نیم فشار بر روی دکمه شاتر، سیستم اتوفوکوس و نورسنجی دوربین همزمان فعال شده و صحنه مورد نظر نورسنجی می گردد. با فشار دادن دکمه قفل نورسنج، نورسنجی در آخرین وضعیت خود ثابت می ماند و اگر مجدد دوربین را در جهت دیگری بگیرید و فوکوس مجدد کنید، نورسنجی جدید انجام نشده و دوربین طبق نورسنجی قبلی عمل می کند.
پس از قفل نورسنجی، می توانید مجدد کادربندی نموده و محل فوکوس دوربین را تغییر دهید.
وقتی که نورسنج قفل می شود، در روی مونیتور و منظره یاب دوربین های کانن علامت * و دوربین های نیکون علامت AE-L دیده می شود.
هر موقع که دکمه قفل نورسنج فشار داده شود، آخرین نورسنجی انجام شده قفل می شود. تا زمانی که نورسنج دوربین روشن است، نورسنج در وضعیت قفل شده باقی می ماند. با خاموش شدن نورسنج، قفل نیز غیر فعال می گردد.
کلیدها و علائم قفل نورسنجی در دو مدل دوربین کانن و نیکون
نقش نورسنج در حالت های خودکار و دستی تنظیم نوردهی
نورسنج دوربین اصولا ابزاری کمکی است که بر اساس برنامه ای که در آن تعبیه شده است، پس از دریافت نور بازتاب شده از صحنه، عوامل موثر در نوردهی (سرعت شاتر، روزنه دیافراگم و ISO که به عنوان مثلث نوردهی شناخته می شوند) را ارزیابی نموده و تنظیمات نوردهی مناسب را پیشنهاد می کند.
در دوربین های عکاسی حالت (Mode) های مختلف تنظیم نحوه نوردهی تعبیه شده است که از طریق عملکرد سیستم نورسنجی دوربین کار می کنند. عموما تنظیم ISO بطور جداگانه در وضعیت دستی یا خودکار تنظیم می شود و حالت های تنظیم نوردهی با توجه به آن عمل می کنند.
حالت تنظیم دستی نوردهی (M mode)
وقتی تنظیم نوردهی دوربین در حالت دستی (حالت M) است، تنظیم سرعت شاتر و اندازه روزنه دیافراگم بطور دستی توسط عکاس انجام می شوند. نورسنج دوربین بر اساس اندازه ISO که از قبل تعیین شده است و با توجه به استاندارد نوری مورد نظرش، وضعیت نوری که قرار است هنگام عکاسی به سنسور برسد را از طریق نمایشگر مدرج خود که عموما در داخل منظره یاب (Viewfinder) یا بر روی مونیتور دوربین مشاهده می شود، نمایش می دهد.
اگر مقدار نور ورودی توسط نورسنج، کم تر از میزان لازم برآورد شود، نشانگر تراز (Level Indicator) در سمت چپ نقطه وسط خط مدرج قرار می گیرد و اگر مقدار نور بیشتر از میزان لازم باشد، نشانگر در سمت راست نقطه وسط قرار خواهد گرفت. اگر تنظیمات انجام شده برای نوردهی مناسب باشد، نشانگر در وسط خط مدرج قرار می گیرد.
هر چه اختلاف نورسنجی (Light Metering) با تنظیماتی که برای نوردهی (Exposure) انجام شده است بیشتر باشد فاصله نشانگر از نقطه وسط خط مدرج دورتر و هر چه تنظیمات نوردهی با نتیجه نورسنجی متناسب تر باشد، نشانگر به خط وسط نزدیک تر خواهد بود.
حالت تنظیم خودکار نوردهی (P mode)
در حالت های تمام خودکار سیستم نوردهی دوربین (حالت P )، وقتی اندازه ISO تعیین شده باشد، با انجام نورسنجی، تنظیمات مورد نظر نورسنج یعنی سرعت شاتر و اندازه روزنه دیافراگم، بطور خودکار برای ثبت عکس استفاده می شود. البته اگر تنظیم ISO بر روی حالت خودکار قرار گیرد، تمام عوامل تنظیم نوردهی (اجزای مثلث نوردهی) بطور خودکار توسط دوربین تعیین می گردند.
حالت های تنظیم نیمه خودکار نوردهی
در حالت های نیمه خودکار تنظیم نوردهی، یکی از عوامل روزنه دیافراگم یا سرعت شاتر به صورت دستی تنظیم شده و عامل دیگر توسط نورسنج تعیین می گردد.
در حالت نیمه خودکار اولویت روزنه دیافراگم (Av در کانن یا A در نیکون)، اندازه روزنه دیافراگم به صورت دستی تعیین می گردد و نورسنج دوربین پس از ارزیابی نور ورودی به دوربین، اندازه سرعت شاتر را تعیین می نماید. همچنین در حالت نیمه خودکار اولویت سرعت شاتر (Tv در کانن و S در نیکون)، اندازه سرعت شاتر بطور دستی تنظیم شده و دوربین پس از نورسنجی، اندازه روزنه دیافراگم مناسب را مشخص می نماید.
جبران نوردهی (Exposure Compensation)
در دوربین های دیجیتال این امکان وجود دارد که با کمک سیستم نورسنجی، تنظیمات جبران نوردهی (EC) انجام پذیرد.
جبران نوردهی به این معنی است که وقتی قصد دارید مقداری از نور ورودی به دوربین و در نتیجه روشنایی تصویر را کم یا زیاد کنید، با توجه به آنچه از طریق نمایشگر مدرج نورسنجی نمایش داده می شود، با تغییر در تنظیمات نوردهی، میزان نور ورودی به دوربین را تغییر داده و روشنایی تصویر را افزایش یا کاهش دهید.
اندازه های روی نمایشگر نورسنج بر طبق گام (Stop) مدرج شده است. در برخی دوربین ها این اندازه ها بین +2 تا -2 گام (Stop) و در برخی دیگر تا +5 و -5 گام مدرج شده است. معمولا یک سوم گام هم در خط مدرج نمایشگر نورسنج علامت گذاری شده است.
برای مطالعه بیشتر در خصوص تعریف گام یا توقف (Stop) می توانید به مقاله اصول پایه نوردهی در عکاسی (بخش 2 - روزنه دیافراگم) در همین وب سایت مراجعه نمایید.
برای توضیح بیشتر در خصوص نحوه عملکرد جبران نوردهی به مثال زیر توجه فرمایید:
شرایطی را در نظر بگیرید که دوربین بر روی حالت تنظیم دستی نوردهی (M mode) قرار گرفته است. ISO بر روی 100 ، روزنه دیافراگم f/5.6 و سرعت شاتر 1/125 ثانیه می باشد و نمایشگر نورسنج، زیاد بودن نور ورودی را به اندازه 2 stop نشان می دهد.
در این شرایط برای جبران نوردهی می توانیم یا اندازه دیافراگم را به اندازه 2 stop ببندیم یا سرعت شاتر را به اندازه 2 stop بیشتر کنیم. با انجام این کار، نشانگر تراز در وسط خط مدرج قرار خواهد گرفت.
برای جبران نوردهی در دوربین می توان از هر یک از عوامل سه گانه مثلث نوردهی به تنهایی و یا بطور مشترک استفاده نمود. خصوصا اینکه در مواردی ممکن است تغییر در هر یک از عوامل مذکور دچار محدودیت هایی باشد، مثلا به دلیل متحرک بودن سوژه، امکان کاهش سرعت شاتر وجود نداشته باشد یا برای ممانعت از کاهش عمق میدان، نخواهیم که اندازه روزنه دیافراگم بازتر شود. در این مواقع سعی می شود که از تغییر در سایر عوامل نوردهی استفاده شود.
برای روشن شدن مطلب به یک مثال توجه فرمایید:
شرایطی را در نظر بگیرید که دوربین بر روی حالت تنظیم دستی نوردهی (M mode) قرار دارد و ISO بر روی 100 ، دیافراگم f/2.8 و سرعت شاتر 1/60 ثانیه باشد. اگر نورسنج به اندازه 2 stop کم بودن نور ورودی به دوربین را نشان دهد، برای جبران نوردهی می توانید به چند طریق عمل نمایید، مثلا ISO را به اندازه 2 stop افزایش دهید و یا 1 stop سرعت شاتر را کم و 1 stop اندازه ISO را زیاد کنید.
همچنین در حالت های خودکار و نیمه خودکار تنظیم نوردهی می توانید برای تاریک کردن یا روشن کردن تصویر نسبت به آنچه نورسنج پیشنهاد می دهد، از مکانیسم جبران نوردهی استفاده نمایید.
برای این کار می توانید پس از انجام نیم فشار بر روی دکمه شاتر و فعال نمودن سیستم نورسنج دوربین، نشانگر تراز را بطور دستی از خط وسط نمایشگر نورسنج به سمت چپ یا راست جابجا کنید. با این کار، در واقع برای نورسنج دوربین مشخص کرده اید که نورسنجی را طوری انجام دهد که به میزان تعیین شده بر روی خط مدرج، نور ورودی به دوربین کمتر یا بیشتر باشد.
به عبارت دیگر با جابجایی دستی نشانگر تراز به سمت راست، نورسنج طوری تنظیمات نوردهی را پیشنهاد می دهد که در هنگام ثبت تصویر، نور بیشتری به دوربین وارد شود (وضعیت Overexposed) و وقتی نشانگر بطور دستی به سمت چپ جابجا شود، در واقع نورسنج برای نوردهی کمتر تنظیم شده است (وضعیت Underexposed).
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گردآوری و تألیف: امیر دولتیاری
تاریخ نگارش/آخرین ویرایش: 1398/10/9
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مراجع:
1_Michael Freeman 2008. Mastering Digital Photography, 1th ed. ILEX, UK.
2_Liz Walker (2011). The Complete Digital Photo Manual, 1th ed. Carlton Book Limited, UK.
3_Tom Ang (2011). Digital Photography: Step by Step, 1th ed. Dorling Kindersley Limited, UK.
4_Sean McHugh (2019). Camera Metering and Exposure. Retrieve from www.cambridgeincolour.com on Dec 24.
5_Nasim Mansurov (2019). Understanding Metering and Metering Modes. Retrieve from https://photographylife.com on Dec 26.
6_Simon Ringsmuth (2019). How to Understand Your Camera’s Light Meter and Get the Exposure You Want. Retrieve from https://digital_photography-school.com on Dec 26.
7_Shiv Verma (2019). Metering Modes and How Your Camera Meter Works. Retrieve from https://digital-photography-school.com on Dec 26.
8_Harry Guinness (2018). What Are the Different Metering Modes on My Camera And When Should I Use Them? Retrieve from www.howtogeek.com on Aug 16.