هنگام عکاسی از صحنه هایی که کنتراست بالایی دارند و فاصله بین شدت نور در مناطق مختلف آن زیاد است، همواره این چالش وجود دارد که نحوه نورسنجی از این صحنه چگونه باید باشد. آیا اولویت با مناطق روشن است و یا نواحی تاریک؟ در نهایت نیز در عکسی که ثبت می کنیم جزئیات بخش هایی از صحنه اغلب از دست رفته است.
در این موارد برای ثبت جزئیات نواحی مختلف صحنه که میزان روشنایی متفاوتی دارند می توان با استفاده از تکنیک عکاسی با محدوده دینامیکی بالا (High Dynamic Range) یا HDR ، نتایج بسیار متفاوتی به دست آورد. در اینجا لازم است ابتدا اشاره ای به مفهوم محدوده دینامیکی داشته باشیم.
در این صحنه کنتراست بین نواحی آسمان و زمین زیاد است.
محدوده دینامیکی یا دامنه پویایی
محدوده بین نواحی تاریک (سیاه) تا نواحی روشن (سفید) در یک صحنه یا تصویر، تحت عنوان محدوده دینامیکی یا دامنه پویایی (Dynamic Range) خوانده می شود. هر چه روشنایی های مختلفی از محدوده بین سفید (روشن) تا سیاه (تاریک) در نواحی تصویر وجود داشته باشد، محدوده دینامیکی آن تصویر بیشتر است.
همانطور که می دانید، تونالیته تصویر (Tonality) را بدون توجه به اینکه چه رنگ هایی در تصویر موجود است، از محدوده نواحی تاریک و تیره تا نواحی روشن و سفید در نظر می گیرند، یعنی هر رنگی در تصویر ممکن است تون (Tone) متفاوتی داشته باشد و همچنین ممکن است دو رنگ متفاوت، تون یکسانی داشته باشند. تون هر رنگ، نشانه میزان روشنایی آن است. اگر یک رنگ خاص (مثلا قرمز، سبز یا زرد)، تون خیلی تیره ای داشته باشد، به سمت سیاه میل می کند و اگر یک رنگ، تون خیلی روشنی داشته باشد، به سمت سفید میل خواهد کرد.
تونالیته هر رنگ، نشان دهنده درجه روشنایی آن است.
محدوده دینامیکی، نشان دهنده میزان و تنوع تون های مختلف در یک تصویر است. هر چه تون های کاملا تیره (سیاه)، کاملا روشن (سفید) و نواحی با روشنایی ما بین آنها (خاکستری با تون های مختلف) در تصویر (یا صحنه) بیشتر باشد، محدوده دینامیکی آن تصویر (یا صحنه) بیشتر خواهد بود.
بنابراین در هنگام عکاسی اگر در مقابل صحنه ای قرار گرفتید که دارای قسمت های روشن و پر از نور بود و همچنین بخش های تاریک زیادی نیز داشت، به این معنی است که محدوده دینامیکی آن صحنه بالاست و اگر در صحنه ای، میزان نور عمومی نه خیلی روشن بود و نه خیلی تاریک و کنتراست کمی وجود داشت، می توان گفت که محدوده دینامیکی پایینی دارد.
اگر محدوده دینامیکی را به صورت نواری از سیاه تا سفید در نظر بگیریم که سیاه و سفید در دو سمت آن و تون های مختلف خاکستری در مابین آنها قرار گرفته باشد، مناطق روشن صحنه در سمت تون های سفید و مناطق تاریک تر آن در سمت تون های سیاه قرار می گیرند.
نمایش تونالیته های مختلف در محدوده بین نواحی روشن تا تاریک صحنه - نمایی از ارتفاعات البرز در شمال تهران
شایع ترین واحد اندازه گیری محدوده دینامیکی در دوربین های دیجیتالf-stop است که بطور خلاصه به آن استاپ نیز گفته می شود. در فارسی به آن گام یا پله نیز می گویند.
در دوربین های عکاسی هر یک f-stop یا گام نشان دهنده دوبرابر شدن یا نصف شدن میزان نور است. از این واحد اندازه گیری بطور شایع در تنظیم نوردهی (Exposure) در دوربین ها استفاده می شود. به عنوان مثال با کوچک تر کردن روزنه دیافراگم به اندازه یک استاپ، میزان نور ورودی به دوربین نصف خواهد شد. یا با کم کردن سرعت شاتر به میزان یک استاپ، نور ورودی به دوربین دو برابر می گردد.
هر واحد f-stop به اسامی دیگری همچون Zone یا EV (Exposure Value) نیز نامیده می شود.
محدوده دینامیکی دوربین های عکاسی
دوربین عکاسی به اندازه چشم انسان توانایی تشخیص محدوده تون های تاریک تا روشن را در یک صحنه ندارد. به عبارتی محدوده دینامیکی (Dynamic Range) آن کمتر از چشم است. چشم انسان توانایی تشخیص میزان روشنایی و تونالیته های موجود تا حدود 20-24 f-stop را دارد. برای انجام یک مقایسه کافی است بدانید در یک صحنه آفتابی معمول که در آن سایه های عمیق و روشنایی تیز آفتاب وجود داشته باشد، محدوده دینامیکی در حدود 15 f-stop می باشد.
محدوده دینامیکی قابل تشخیص توسط دوربین های عکاسی دیجیتال از چشم انسان کمتر است.
اگر چه در چند سال گذشته پیشرفت های چشمگیری در خصوص افزایش محدوده دینامیکی دوربین های دیجیتال وجود داشته است، ولی در بهترین حالت حداکثر محدوده دینامیکی قابل تشخیص توسط آنها در حدود 9-11 f-stop است. خیلی از دوربین های کمتر پیشرفته و دوربین های با سنسور کوچک، محدوده دینامیکی کمتری در حدود 5-7 f-stop دارند. البته برخی شرکت های تولید کننده سنسور، محدوده دینامیکی بزرگتری برای محصولات خود اعلام می نمایند که گاهی لازم است صحت ادعای آنها توسط متخصصین مورد سنجش قرار گیرد.
برای مطالعه بیشتر در خصوص حسگر دوربین ها می توانید به مقاله "نحوه کارکرد حسگر ( سنسور ) در دوربین های عکاسی دیجیتال" در همین وب‌سایت مراجعه نمایید.
مقایسه محدوده دینامیکی دوربین های عکاسی دیجیتال با چشم انسان
به عنوان مثال، یک صحنه را در نظر بگیرید که کنتراست صحنه بالاست، یعنی اختلاف نور، بین قسمت های مختلف آن زیاد است. مثلا در داخل یک اتاق ایستاده اید بطوریکه بخش های بسیار پرنوری از بیرون پنجره قابل مشاهده می باشد.
به عبارتی صحنه مقابل شما در مناطقی بسیار روشن و در مناطق دیگر بسیار تاریک است. چشم انسان می تواند با کمک نواحی ادراکی مغز، همزمان رنگ ها و اشکال داخل اتاق و مناظر خارج از پنجره را ببیند و خود را با روشنایی هر قسمت تطبیق دهد. یعنی محدوده دینامیکی بسیار زیاد موجود در صحنه را تشخیص دهد.
ولی دوربین عکاسی قادر به این کار نیست. بطوریکه اگر تنظیمات دوربین را برای مناطق روشن (نمای بیرون پنجره) انجام دهیم، در تصویر نهایی، مناطق تاریک تر صحنه به شدت کم نور شده و به سیاهی میل می کند و برعکس، اگر دوربین را برای مناطق تاریک صحنه (قسمت های داخل اتاق) تنظیم نماییم، مناطق خیلی روشن به سمت سفید میل می نماید.
بنابر این نمی توان تنظیماتی برای دوربین انجام داد که در صحنه های با کنتراست زیاد، در یک عکس واحد هر دو ناحیه را بطور مناسب نوردهی (Expose) نماید. به این علت که محدوده دینامیکی صحنه مورد نظر بسیار بیشتر از توان سنسور دوربین می باشد.
ثبت عکس از یک صحنه با دو نوع نوردهی متفاوت بر اساس نواحی روشن و تاریک
عکاسی HDR
برای برطرف کردن محدودیت موجود در دوربین های دیجیتال و امکان ثبت همزمان جزئیات در مناطق روشن و تاریک صحنه، می توان از تکنیک HDR استفاده نمود.
عکاسی با محدوده دینامیکی بالا (High Dynamic Range) یا HDR یک تکنیک و روش پردازش دیجیتالی تصاویر است که از طریق آن تعدادی عکس که با سطوح نوردهی متفاوت از یک صحنه واحد گرفته شده است را با هم ادغام کرده و یک تصویر با نوردهی مناسب تولید می شود.
اگر از صحنه مورد نظر سه عکس بگیریم در حالیکه یک عکس با نوردهی نرمال ، یک عکس با نوردهی کمتر (Underexposed) و عکس آخر با نوردهی بیشتر از نرمال (Overexposed) باشد و سپس آنها را طوری با یکدیگر ترکیب کنیم که جزئیات ثبت شده در هر تصویر با سایر تصاویر تجمیع گردد، تصویر نهایی شامل همه جزئیات در نواحی روشن و تاریک صحنه خواهد بود.
به عبارتی تصویر بدست آمده عکسی است که محدوده دینامیکی بالایی از صحنه اولیه را شامل می شود و به آن یک عکس HDR (High Dynamic Range) گفته می شود.
در عکاسی HDR در واقع محدوده دینامیکی قابل تشخیص توسط دوربین گسترش یافته و حداکثر جزئیات موجود در نواحی روشن و تاریک صحنه قابل مشاهده می گردد، یعنی چیزی که در یک عکس واحد، قابل دستیابی نخواهد بود.
پوشش دادن محدوده دینامیکی صحنه با ایجاد یک عکس HDR از سه عکس که نوردهی متفاوتی دارند.
روش های تولید عکس HDR
برای ایجاد یک عکس HDR می توان از دو روش استفاده کرد:
الف) چند عکس با نوردهی متفاوت از یک صحنه گرفته شود (Multiple images) و سپس از طریق برنامه های دیجیتالی پردازش عکس، آنها را با یکدیگر ادغام کرد.
ب) یک عکس واحد به شکل خام (RAW) گرفته شود و با کمک پردازش دیجیتال آن را به یک تصویر HDR تبدیل نمود.
در منوی برخی از دوربین های عکاسی جدید، برنامه ایجاد عکس های HDR تعبیه شده است. منتهی خروجی این نوع عکس ها عموما با فورمت JPEG می باشد که نسبت به عکس هایی که با استفاده از فورمت RAW گرفته می شوند از کیفیت پایین تری برخوردار است. همچنین در دوربین های عکاسی، نحوه پردازش عکس های HDR معمولا به اندازه نرم افزارهای ویرایش عکس (در رایانه) قابلیت های بالایی ندارد.
ابزار مورد استفاده جهت عکاسی HDR
الف) دوربین عکاسی دیجیتال
یک دوربین عکاسی دیجیتال که ترجیحا قابلیت انجام نوردهی به روش براکتینگ (Auto Exposure Bracketing) (یا AEB) را داشته باشد برای عکاسی HDR مورد نیاز است.
عملکرد براکتینگ در دوربین به این صورت است که با انجام تنظیمات آن، می توان چند عکس پشت سر هم را با سطوح نوردهی مختلف از یک صحنه واحد ثبت نمود.
معمولا تنظیمات براکتینگ برای گرفتن سه عکس ( یا 5 ، 7 یا 9 عکس بر اساس امکانات هر دوربین ) انجام می پذیرد. همچنین می توان برای دوربین تعریف نمود که فاصله سطوح نوردهی بین عکس ها چند گام (f-stop یا EV ) باشد. به عنوان مثال اگر منوی AEB دوربین را طوری تنظیم کنیم که سه عکس متوالی با نوردهی -2 و 0 و +2 گرفته شود. یعنی اینکه پس از گرفتن سه عکس متوالی، هر عکس نسبت به عکس دیگر به اندازه 2 استاپ اختلاف نوردهی خواهد داشت.
دو نمونه منوی تنظیم براکتینگ در دو مدل دوربین نیکون و کانن
نحوه انجام عکاسی به روش براکتینگ به این صورت است که پس از انجام تنظیمات براکتینگ در منوی دوربین و تعیین تعداد عکس هایی که قرار است براکت شوند، دوربین در مقابل صحنه مورد نظر قرار می گیرد.
برای تنظیم نوردهی(Exposure)، معمولا ناحیه ای از صحنه که نوردهی متوسطی نسبت به سایر نواحی دارد را در نظر گرفته و تنظیم نوردهی دوربین بر اساس آن انجام می پذیرد. سپس در حالیکه دوربین در مقابل صحنه ثابت است، به تعداد براکت های تعیین شده، دکمه شاتر فشار داده می شود تا عکس های مورد نظر با نوردهی های متفاوت ثبت گردند.
مثلا وقتی دوربین بر روی حالت سه براکت تنظیم شده است، با سه بار فشردن شاتر، سه عکس با اختلاف نوردهی (که از قبل تنظیم کرده ایم) ثبت خواهد شد.
برای انجام براکتینگ می توان از موتور درایو (Motor Drive) دوربین نیز استفاده کرد و تعداد عکس های مورد نظر را با فشردن و نگه داشتن شاتر به شکل مسلسل وار ثبت نمود.
البته بدون استفاده از سیستم AEB دوربین نیز می توان به روش دستی عمل براکتینگ را انجام داد. به این شکل که سه عکس متوالی با سه نوردهی متفاوت از سوژه ثبت می گردد. در این موارد بهتر است که اندازه روزنه دیافراگم ثابت باشد و با تغییر در سرعت شاتر و یا استفاده از امکانات نورسنج دوربین به صورت Underexposed (کم نوردهی) یا Overexposed (بیش نوردهی) کردن آن، تنظیمات نوردهی عکس ها انجام شود.
دقت کنید که در هنگام انجام برکتینگ سرعت عمل مناسب داشته باشید بطوریکه در بین ثبت ها خیلی فاصله نیافتد، زیرا ممکن است شرایط نوری یا عناصر صحنه دچار تغییر شده و عکس های برکت شده بطور مناسبی ثبت نگردند.
یک نمونه عکس HDR که از ترکیب 5 عکس براکت شده با فاصله یک استاپ ایجاد شده است. تصویری از منطقه دره لار در ارتفاعات البرز
ب) سه پایه یا نگهدارنده مناسب دوربین
برای گرفتن عکس های متعدد از یک صحنه با نوردهی های متفاوت (Bracketing) بهتر است از یک سه پایه یا سایر نگهدارنده های دوربین مثل مونوپاد (تک پایه) استفاده نمود تا راستای تصاویر(Alignment) و کادربندی آنها در هنگام ادغام در نرم افزار پردازش تصویر، به خوبی بر روی یکدیگر منطبق گردند.
البته بدون استفاده از سه پایه و با گرفتن دوربین بر روی دست نیز می توان برکتینگ را انجام داد ولی ممکن است در کادر هر عکس نسبت به عکس دیگر جابجایی مختصری ایجاد شود که در هنگام پردازش تصاویر، انطباق آنها بر روی یکدیگر دچار مشکل گردد و در عکس ادغام شده نهایی، مجبور شوید که قسمتهایی از حاشیه تصویر را بریده و کراپ نمایید.
یکی دیگر از مواردی که مفید بودن سه پایه را در هنگام انجام برکتینگ نشان می دهد، این است که وقتی دوربین بر روی حالت اولویت دیافراگم تنظیم شده است، برای ایجاد براکت های نوری مختلف (در سیستم براکتینگ خودکار)، از تغییرات سرعت شاتر استفاده می شود، بنابراین ممکن است در بعضی عکس ها که نوردهی بیشتری نیاز دارند سرعت شاتر پایین باشد. در این موارد با استفاده از سه پایه، امکان لرزش دوربین و تار شدن تصویر به حداقل خواهد رسید.
برای مطالعه بیشتر در خصوص انواع سه پایه می توانید به مقاله "نکات مهم در انتخاب و خرید سه پایه" در همین وب‌سایت مراجعه نمایید.
در هنگام انجام برکتینگ ترجیحا از یک سه پایه مناسب استفاده شود.
ج) برنامه های پردازش عکس های HDR
برنامه های نرم افزاری مختلفی برای پردازش تصاویر HDR موجود می باشد. مشهورترین و شاید کارآمدترین آنها فوتوشاپ (Photoshop) و همچنین لایت روم (Lightroom) است.
برنامه های دیگری نیز برای پردازش تصاویر HDR وجود دارد که به دلیل سهولت در استفاده و کیفیت مطلوب کار با آنها مورد توجه بسیاری از افراد قرار دارند. Photomatix Pro شاید یکی از بهترین آنها باشد. کار با این برنامه بسیار ساده بوده و تنوع عملیات و انواع تصاویر HDR که از طریق آن قابل تولید می باشد، آن را به برنامه ای مطلوب و پرطرفدار تبدیل کرده است. برنامه های دیگری همچون HDR Efex Pro ، Aurora HDR و Luminance HDR نیز موجود است که طرفداران خود را دارند.
در اکثر این برنامه ها، تولید یک تصویر HDR و کنترل آن از طریق تنظیم پارامترهای مختلف همچون میزان تاثیر نواحی روشن یا تاریک، کنتراست و یا رنگ انجام می پذیرد. همچنین اکثر آنها چند حالت از پیش تعیین شده از انواع ویرایش های مختلف HDR را ارائه می نمایند.
نمایش فضای برنامه Photomatix Pro برای پردازش عکس های HDR
تنظیمات مورد نیاز
برای ایجاد یک تصویر HDR و در هنگام گرفتن عکس های متوالی، بهتر است موارد زیر را در نظر داشته باشید:
1) عکس ها را با فورمت خام (RAW) ثبت کنید. در این صورت امکان ویرایش بهتر و دستیابی به کیفیت بالاتری برای عکس ها دراختیار خواهید داشت. هنگام عکاسی با فورمت خام، هر چه سرعت کارت حافظه شما بیشتر باشد، فرایند ثبت تصویر در زمان کوتاه تری انجام شده و سرعت عملیات عکاسی افزایش خواهد یافت.
2) اندازه روزنه دیافراگم (Aperture) را در همه عکس ها ثابت نگه دارید. این کار باعث می شود که در عکس های شما، عمق میدان (DOF) تغییر نداشته باشد. پیشنهاد می شود از حالت تنظیمات نوردهی با اولویت دیافراگم ( حالت Av در کانن و حالت A در نیکون) استفاده کنید. در این حالت اندازه روزنه دیافراگم در عکس های متوالی ثابت خواهد ماند.
با توجه به اینکه اصولا در عکاسی HDR به دنبال افزایش جزئیات صحنه هستیم، بعضی عکاسان پیشنهاد می کنند که حتی الامکان از دیافراگم های بسته تر (مثلا f/16) استفاده شود تا عمق میدان و جزئیات صحنه بیشتر گردد. البته تنظیم اندازه روزنه دیافراگم، به نوع صحنه و عکسی که مورد نظر عکاس است بستگی خواهد داشت.
3) نورسنج دوربین را بر روی حالت ماتریسی (Matrix در نیکون) یا چندبخشی (Evaluative در کانن) قرار دهید. در این حالت دوربین با سنجش اندازه متوسط روشنایی صحنه، بهترین نوردهی را برای کل صحنه در نظر می گیرد.
برای انجام نورسنجی، می توانید از نمودار هیستوگرام (Histogram) دوربین نیز استفاده کنید. هنگامیکه کنتراست صحنه زیاد است، بیشترین اطلاعات صحنه در سمت راست و چپ هیستوگرام قرار گرفته است و این نشان می دهد که صحنه دارای دو بخش بسیار روشن (Highlight) و بسیار تاریک (Shadow) است.
با کمک هیستوگرام می توانید با در نظر گرفتن نواحی بسیار روشن و نواحی کاملا تاریک صحنه مورد نظر، نسبت به تنظیم نوردهی متوسط صحنه با استفاده از تنظیم سرعت شاتر و یا به ندرت، تنظیم ایزو (ISO) اقدام نمایید. اگر چه تغییرات نوردهی در برکتینگ، عموما بر تغییر سرعت شاتر استوار است.
4) هنگام استفاده از عملکرد براکتینگ (Bracketing ) دوربین، اگر قصد دارید از صحنه مورد نظر 3 عکس بگیرید، اختلاف نوردهی آنها را بر روی 2 استاپ (2EV) تنظیم کنید و اگر 5 براکت در نظر می گیرید، فواصل نوردهی عکس ها را به اندازه یک استاپ (1 EV) قرار دهید. در این حالت معمولا بیشترین محدوده دینامیکی صحنه را پوشش خواهید داد.
انتخاب تعداد براکت های صحنه اغلب به دامنه روشنایی و شدت کنتراست صحنه بستگی دارد. هر چه این کنتراست بیشتر باشد، استفاده از تعداد براکت بیشتر (مثلا 5 یا 7 عدد) مناسب تر است.
5) به وزیدن باد توجه کنید. در باد زیاد ممکن است عناصر صحنه همچون گیاهان یا درخت ها حرکت داشته باشند و در نتیجه عکس های گرفته شده کاملا بر یکدیگر منطبق نشوند و در نهایت تصویر بدست آمده کیفیت مناسبی نداشته باشد.
6) تصاویر پشت سر هم را با سرعت بگیرید خصوصا وقتی اجزای متحرک مثل قطعات ابر در تصویر وجود داشته باشد. می توانید از موتور درایو دوربین استفاده کنید. فراموش نکنید که ثابت بودن صحنه و عناصر آن از نکته های مهم در بدست آوردن نتایج خوب در عکاسی HDR است.
وجود اجزای متحرک در تصاویر باعث می شود در عملکرد نرم افزارهای ویرایش عکس اختلال ایجاد شده و نتوانند عکس ها را به طور صحیح ترکیب کنند.
7) توجه داشته باشید وقتی که کل صحنه بیش از حد تاریک است و یا بیش از حد روشن است، استفاده از تکنیک HDR خیلی کارآمد نمی باشد و نتایج مطلوبی نخواهد داشت. بیشترین کاربرد HDR در مواقعی است که فاصله زیادی بین مناطق روشن و تاریک صحنه وجود دارد و محدوده دینامیکی آن وسیع می باشد.
وجود عناصر متحرک در صحنه ممکن است در هنگام ادغام تصاویر ایجاد اشکال نماید.
ایجاد تصویر HDR با استفاده از یک عکس
عکس هایی که با فورمت خام (RAW) گرفته می شوند دارای اطلاعات زیادی هستند که در هنگام ویرایش عکس می توان آنها را بازیابی نمود. برای ایجاد تصاویر HDR می توان از این خاصیت استفاده نمود و با ثبت یک عکس خام، جزئیات مناطق روشن و تاریک عکس را تا جای ممکن بازیابی نمود و حداکثر محدوده دینامیکی قابل دستیابی در آن را بدست آورد.
برای این کار از یک صحنه که دارای بخش های روشن و تاریک است یک عکس با فورمت RAW بگیرید و فایل بدست آمده را در یکی از نرم افزارهای پردازش عکس مثل فوتوشاپ یا لایت روم (Lightroom) باز نمایید. با روش های نرم افزاری می توان میزان روشنایی و تاریکی نواحی مختلف عکس را بر اساس توانایی دوربین عکاسی مورد استفاده، تا حدود 2 یا 2.5 استاپ اصلاح نمود.
روش های انجام کار در نرم افزار می تواند مختلف باشد. یک روش این است که بر اساس نوع صحنه، از فایل RAW اولیه ، سه عکس یا بیشتر با نوردهی های مختلف استخراج شود (معمولا با فورمت Tiff ) و سپس با استفاده از ابزار HDR یا برنامه های اختصاصی آن مثل فوتوماتیکس پرو ، تصویر HDR نهایی استخراج گردد.
یک روش دیگر این است که از طریق برنامه های پردازش فایل های خام مثل پلاگین ACR در فوتوشاپ یا لایت روم، بر روی فایل RAW پردازش های مختلف به صورت یکجا انجام پذیرد و تصویر نهایی بدست آید.
پردازش عکس HDR با استفاده از پلاگین ACR در برنامه فوتوشاپ
عکاسی HDR با تلفن همراه
امروزه تصاویر HDR فقط با دوربین های DSLR و یا بدون آیینه (Mirrorless) گرفته نمی شود، بلکه اکثر تلفن های همراه هوشمند قادر به ایجاد عکس های HDR می باشند. سیستم های عامل اندرئید (Android) و iOS حالت های عکاسی HDR را ارائه می دهند. در این گوشی ها، فرایند گرفتن عکس های HDR تقریبا یکسان است و هدف آنها بدست آوردن بیشترین محدوده دینامیکی ممکن از صحنه مقابل دوربین می باشد. منتهی این فرایند با فشردن یک بار دکمه شاتر اتفاق می افتد.
همچنین برنامه های نرم افزاری دیگری همچون Adobe Lightroom برای تولید و ویرایش عکس های HDR در تلفن های همراه موجود می باشد.
عکاسی HDR با استفاده از دوربین عکاسی تلفن همراه قابل انجام است.
عکاسی HDR ، واقع گرایی یا تخیل
عکاسان عموما به دو دلیل به عکس های HDR رو می آورند، یکی ضرورت است و دیگری خلاقیت. اگر چه معمولا هر دو دلیل بطور همزمان وجود دارند.
وجود ضرورت از آنجا ناشی می شود که دوربین عکاسی همچون چشم انسان قادر به ثبت محدوده دینامیکی روشنایی موجود در صحنه نمی باشد.
گاهی نیز عکاسان برای ایجاد تصاویر احساسی و تقویت جنبه های گرافیکی آن اقدام به عکاسی HDR می کنند تا بتوانند عکس های خلاقانه تری ایجاد نمایند.
عکس های HDR بر اساس ترجیح شخصی عکاس معمولا یا به صورت واقع گرایانه تهیه می شوند و یا به شکل فراواقع گرایانه و فانتزی.
قابلیت نرم افزارهای دیجیتال برای تولید انواع تصاویر HDR زیاد است بطوریکه در مواردی خصوصا وقتی افراد تازه کار و یا غیرحرفه ای اقدام به تولید عکس های HDR می کنند، به سمت تولید عکس های کارتونی و یا شبیه به نقاشی متمایل می گردند. یعنی عکس هایی که گاه ممکن است حتی جعلی و مصنوعی به نظر برسند.
در خصوص نحوه ویرایش عکس های HDR نظرات متعددی توسط افراد مختلف اظهار می گردد. اما آنچه عموما در مورد آن اتفاق نظر دارند این است که هر عکاس بایستی حداقل توانایی ایجاد یک عکس HDR واقع گرایانه (Realistic HDR) را داشته باشد و تکنیک های نرم افزاری آن را بلد باشد. این نوع عکس کمک می کند تا جزئیات بیشتری از موضوع مورد نظر عکاس از صحنه مقابل دوربین به تصویر کشیده شود.
عکاسی HDR در شاخه های مختلف عکاسی مورد استفاده قرار می گیرد. عکاسی منظره، معماری، شهری، عکاسی در نور کم و اصولا در مواقعی که کنتراست نوری در صحنه زیاد است، از جمله این موارد می باشند.
انجام یک عکاسی HDR موفق، نیازمند تمرین و بکاربردن روش های خلاقانه در ثبت تصاویر است.
یک نکته قابل توجه این است که عکس HDR اگر چه محدوده دینامیکی بالایی از صحنه عکاسی شده را نمایش می دهد ولی خودش از لحاظ ساختاری از محدوده دینامیکی پایین تری برخوردار است، زیرا تا کنون هنوز هیچ نمایشگر (مونیتور) یا چاپگری ساخته نشده است که بتواند بطور واقعی محدوده دینامیکی یک تصویر را نمایش دهد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گردآوری و تألیف: امیر دولتیاری
تاریخ نگارش/آخرین ویرایش: 1398/9/7
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مراجع:
1_Stan Sholik (2012). Nik Software HDR Efex Pro after the Shoot, 1th ed. John Willey & Sons, Inc. USA.
2_Tom Ang (2008). Digital Photography: Masterclass, 1th ed. Dorling Kindersley Limited, UK.
3_Michael Freeman 2008. Mastering Digital Photography, 1th ed. ILEX, UK.
4_Tony Sweet (2018). High Dynamic Range Photography.Retrieve from www.nikonusa.com on Feb 10.
5_Nasim Mansurov (2018). HDR Photography Tutorial. Retrieve from http://photographylife.com on Feb 12.
6_Gannon Burgett (2018). What is HDR photography and how can I shoot it with my camera? Retrieve from www.digitaltrends.com on Feb 12.
7_Whitson Gordon (2014). What is HDR When Should I Use It in My Photos? Retrieve from https://lifehacker.com on Aug 1.
8_Eric Z Goodnight (2016). What Is HDR Photography, and How Can I Use It? Retrieve from www.howtogeek.com on Aug 1.
9_Peter Tellone (2009). How to Shoot and Post-Process Professional HDR Photos in One Day. Retrieve from https://photography.tutsplus.com on Aug 1.
10_Simon Ringsmuth (2018). How to Understand Dynamic Range in Photography. Retrieve from http://digital-photography-school.com on Aug 2.
مقالات مرتبط:
- انواع لنزها و طبقه بندی آنها
- ژرفانمایی یا پرسپکتیو در عکاسی
- فیلتر پلاریزه یا فیلتر قطبی‌کننده
- روش های انجام عکاسی پانورامیک
- نحوه کارکرد حسگر ( سنسور ) در دوربین های عکاسی دیجیتال
- نکات مهم در انتخاب و خرید سه پایه
- اصول پایه نوردهی در عکاسی: بخش 1- مثلث نوردهی
- اصول پایه نوردهی در عکاسی: بخش 2 –سرعت شاتر
- اصول پایه نوردهی در عکاسی: بخش 3 - روزنه دیافراگم
- اصول پایه نوردهی در عکاسی: بخش 4 – حساسیت سنسور (ISO)